Το σώμα μας έχει πολλά όργανα – εγκέφαλο, καρδιά, πνεύμονες, ήπαρ, στομάχι, δέρμα- και αυτό το σύνολο δημιουργεί εμάς. Κατά τον ίδιο τρόπο, όλα τα όργανά μας αποτελούνται από διαφορετικά κύτταρα, τα οποία σχηματίζουν το κάθε όργανο. Τα κύτταρα ξέρουν ότι όλα μαζί σχηματίζουν ένα έμβιο ον. Ο άνθρωπος κατανοεί ότι όλοι οι άνθρωποι μαζί σχηματίζουν ένα ζωντανό πλάσμα που καλείται ανθρωπότητα;
Κατοικούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη μαζί με δισεκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Το σύνολο της ανθρωπότητας είναι ένα όργανο του πανέμορφου πλανήτη μας, της Γης. Η Γη είναι ζωντανή. Είναι έμβιος οργανισμός, και η ανθρωπότητα είναι για τον πλανήτη ό,τι είναι ένα όργανο για έναν έμβιο οργανισμό. Τα δάση είναι ένα άλλο όργανο, η ατμόσφαιρα ένα άλλο. Ουσιαστικά, κάθε είδος είναι ένα όργανο του έμβιου οργανισμού που καλείται Γη. Έτσι, όλα τα είδη που κατοικούν στη Γη συνεργάζονται προκειμένου να δημιουργήσουν μια ισορροπία στο μεταβολισμό του πλανήτη μας. Μήπως όμως φερόμαστε στον πλανήτη μας όπως ακριβώς φέρεται στο ανθρώπινο σώμα μια ομάδα καρκινικών κυττάρων;
Η ανθρωπότητα, στο σύνολό της είναι ένα έμβιο ον. Όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε τον ίδιο πλανήτη. Έχουμε το ίδιο σώμα, τον ίδιο νου, τις ίδιες ανάγκες. Δημιουργούμε αυτό το πλήθος των συμβόλων προκειμένου να επικοινωνούμε. Άντρες και γυναίκες, θύματα ή θύτες, μαθητές ή διδάσκαλοι, όλοι έχουμε την ίδια φύση. Κανένας άνθρωπος δεν είναι καλύτερος ή χειρότερος απ’ οποιονδήποτε άλλον. Στο βαθύτερο επίπεδο της ύπαρξής μας, δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα μας. Όλοι είμαστε ίδιοι. Έχουμε κοινή καταγωγή. Δεν έχει καμιά σημασία αν είμαστε Χριστιανοί, Βουδιστές, Μουσουλμάνοι ή Ινδουιστές. Προερχόμαστε από το ίδιο μέρος και επιστρέφουμε στο ίδιο μέρος. Προερχόμαστε από τη χώρα του φωτός και όταν το ταξίδι μας τελειώσει επιστρέφουμε στο αληθινό σπίτι μας. Τι είναι αυτό λοιπόν που μας κάνει να φερόμαστε στα αδέρφια μας σαν να είναι εχθροί μας ;
Το άπειρο δημιουργεί τα πάντα. Όταν ο κύκλος τελειώνει, όλα επιστρέφουν στο άπειρο. Το σώμα πεθαίνει επειδή είναι θνητό. Ωστόσο, εμείς, η δύναμη που στηρίζει το σώμα, είμαστε αθάνατοι. Ουσιαστικά, το μόνο που πεθαίνει είναι τα ψέματα. Στην αρχαία Αίγυπτο πίστευαν ότι ο παράδεισος είναι ανοιχτός μόνο για εκείνους που είχαν καρδιά πιο ελαφριά από ένα φτερό. Αν η καρδιά ενός ανθρώπου ήταν πιο βαριά από ένα φτερό, η πόρτα του παραδείσου παρέμενε κλειστή. Τα ψέματα δεν μπορούν να επιστρέψουν στη δύναμη. Μόνο η αλήθεια επιστρέφει στη δύναμη, επειδή η αλήθεια είναι αντανάκλαση της δύναμης, του απείρου. Το καίριο ερώτημα είναι: Πόσο βαριά είναι τα ψέματά μας; Πόσο η καρδιά μας είναι φορτωμένη με θυμό, φόβο και ενοχές ;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε ζωντανά πορτρέτα του ενός Θεού, της ζωής, της ύπαρξης ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε την δύναμη που ζωοποιεί τα πάντα. Είμαστε έργα τέχνης. Το βαθύτερο μυστήριο, το απώτατο μυστικό της ύπαρξής μας είναι ότι δεν είμαστε απλά ο εαυτός μας, αλλά εικόνες. Η ουσία μας έγκειται όχι στον εαυτό μας, αλλά στο ότι αποτελούμε αντίγραφο, φωτογραφία κάποιου άλλου, μιας υπέρτατης δύναμης που ξεπερνά την φαντασία μας. Μόνο όταν καθρεφτίζουμε αυτή την δύναμη γινόμαστε ο αληθινός εαυτός μας. Είμαστε ένα λευκό πανί πάνω στο οποίο προβάλλεται ο Θεός. Αν η προβολή πάψει, τίποτα δεν μένει. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: είναι αυτή η προβολή μας η ύψιστη δυνατή ;
Δημήτρης Στογιαννίδης
